Yemek yeme, vücudun ihtiyacı olan temel ögeleri, besinler ile almak ve yaşayabil mek için en gerekli unsurdur.
Anne, babaların çocuklarına yemek yedirme hikayelerini az çok biliriz. “tren geliyor, kuşa bak nasıl uçuyor ” bunun gibi cümleleri binlerce kez çoğaltabiliriz. Bizim toplumuzda en iyi anne çocuğuna çok yemek veren, onu çok iyi besleyendir. Bu geleneği en iyi şekilde sürdürmek isteyen annelerimiz, çocuklarının isteklerine veya o yiyecekleri sevip sevmediklerine aldırmadan, veya kendi sevdiği yiyecekleri çocuklarının da sevme mecburiyeti olduğunu düşünerek olur olmaz miktarlarda veya zamanlarda çocuklarını besleme yolunu tutarlar. Bu tutum ne kadar doğru?
Her türlü zorlama ve şaklabanlıkla yemek yedirilen bir çocukta asla sağlıklı yemek yeme alışkanlığı kazandırmak mümkün olmayacaktır. Biz büyüklere tok iken yemek yedirilmenin eziyet olabileceği empatisinin kendi çocuğunuz için düşünmeniz sanırım yeterli olacaktır.
Anne ve babaların kaçındığı noktalar vardır bebek iken başlayıp, hatta abartılarak, yetişkinlik dönemde bile annelerimizin yemek yedirttiği dönemleri gülümseyerek hatırlayabilirsiniz. Bebeklik dönemde yemek yeme alışkanlığının kazandırılmasında en önemli faktör, çocuklarımızın aman kıyafetini batıracak, koltuğu kirletecek, az yiyecek ve korumacılık en iyi ebeveyn olma ilkelerimiz çocuklarda kendi kendine yemek, açlık tokluk hissi, çatal kaşık kullanma becerilerinin geliştirilmesinde olumsuz faktörlerdir.
Çocukların yemesi için sadece onların sevdiği yiyecekleri yapmak yerine değişik lezzetleri sunmak en doğru seçenektir. Ve çocuk bu çeşitler içinde kendi beğenisi seçme özgürlüğüne girecektir.
Asla anne ve babalar yemek yemeyi bir baskı haline getirmekten kaçınmalıdırlar. Çocuklarınızın az yemek yemesi onların fiziksel gelişimlerini önemli derecede etkilemez fakat ileride sosyal ve duygusal anlamda bir çok tehlikeyi beraberinde getirir. Çok yemek yemek sağlıklı değildir. Aksine şişmanlık tehlikesi oluşturabilir. Çocuklarınız için yeterli miktarda besin ögelerini almanın önemini bilmek yeterlidir.

Çocuklarımız bizlerin ve ülkesinin en değerli hazineleridir. Ailesine ve ülkesine yaşa dığı çevreye iyi bir insan olabilmeleri için de doğumdan yani okul öncesi dönemde bazı beceri ve yetilerin kazandırılması şarttır. Bu yüzden, bu dönemde çocuklara kazandırı lacak özbakım becerileri, onların ileride kendilerine güvenilir ve kişilik sahibi bireyler olmalarında en önemli adımlardan birisi olarak karşımıza çıkar.
Çocuklar doğduğu andan itibaren özellikle anne ve bakıcı ve eğitimci durumdaki ebeveynlerine her yönden bağımlıdır.(beslenme,giyinme,korunma vb.) Özbakım becerileri bir başka anlamda çocukların i ihtiyaçlarını yeterli olgunluğa eriştikten sonra kendi başlarına yapabilmesi anlamına gelir. Kişisel beceri kazandırma da aileye büyük görevler düşmektedir. Aile her çocuğun bir olmayacağını; kişisel, duygusal, fiziksel farklılıklar olabileceği durumunu göz ardı etmemelidir. Özbakım becerileri denince aklımıza tuvalet eğitimi, yemek yeme, diş fırçalama, el ve yüz yıkama, kendi kıyafetleri yardımsız giyebilme, ayakkabı bağının kendisinin bağlaması ve çözebilmesi gelmektedir.
Bunlara kısaca deyinmek gerekirse;
TUVALET EĞİTİMİ: Tuvalet eğitimini verirken ilk ve en temel durum çocukların fiziksel bakımdan yeterli olgunluğa ulaşmasıdır. Ortalama 18-20 aydan sonra bir çocuk( fiziksel farklılıklar olabilir) tuvalet eğitimi için fiziksel olarak gerekli olgunluğa ulaşmıştır. Ailenin sabırlı olması ve çocuğun duygusal olarak ta hazır olması çok önem teşkil eder. Çocuğunuza bu eğitimi verirken gözlem çok önemlidir. Onları gözlemleye rek tuvaletlerinin ne zaman geldiğini anlama yoluna gidilmelidir.
Çocuklarınızın rahat edebileceği lazımlık veya klozete oturtma yolu seçilmelidir. Bu dönemde çocuğu sıkmayacak uygun, geniş ve beli lastikli kıyafetler giydirmek çok önem lidir. Her tuvaletini yapışta onu ödüllendirmeyi ihmal etmeyin. Bir öpücük veya aferin yeterli olacaktır. Çocuk altına kaçırdığında veya klozete oturttuğunuz halde yapmıyorsa ona kızmayın, bağırmayın çocuk ne kadar korkarsa eğitimin zamanı o kadar uzayacak
tır.